Groningen – Vanmorgen werd bekend dat de Staatstoezicht op de Mijnen(SodM) ook ziet dat de versterkingsoperatie op deze manier nog wel 20 jaar kan duren. SodM herhaalt de boodschap van juni 2019 waarin staat dat een crisisaanpak in Groningen noodzakelijk is. In haar rapportage stelt SodM dat het onvoldoende scheiden van de versterkingsopgave puur gericht op veiligheid en de andere gerechtvaardigde belangen (tegemoet komen aan gewekte verwachtingen, voorkomen van maatschappelijke ontwrichting) ertoe leidt dat de versterkingsopgave door veel partijen wordt aangestuurd waarbij onduidelijk is “wie eindverantwoordelijk is”.
“Deze analyse van het SodM, delen wij helemaal” aldus Susan Top van het Groninger Gasberaad. “Maar de voorgestelde oplossingsrichting: dan maar focussen op uitsluitend één onderwerp, vinden we geen recht doen aan de problemen en behoeften van de inwoners. Ja, je lost daar het bureaucratisch falen van de ontbrekende bestuurlijke coördinatie mee op (immers, er hoeft dan niets meer gecoördineerd te worden) maar je lost er niet de problemen van de inwoners mee op. Bewoners hebben juist behoefte aan een integrale oplossing (schade en versterken), te verkrijgen aan één loket, met een heldere planning. Nakomen van afspraken kan nooit ter discussie staan, evenmin het gelijk behandelen van gelijke gevallen. Het feit dat dat kennelijk lastig is te organiseren is geen excuus om het dan maar niet te doen!”
Het gevaar om alleen te focussen op één onderdeel (of belang, zoals SodM dat noemt) is juist dat op andere terreinen, (schadeherstel, dorpsvernieuwing, verduurzaming) ook losse trajecten gaan of blijven bestaan en dat het de bewoner zelf is die dat via verschillende loketten moet gaan coördineren en plannen voor zijn eigen woning. Zonder dat hij of zij daarop enige eigen regie heeft. Wat het SodM daarmee voorstelt is feitelijk het probleem van instanties verplaatsen naar de burgers. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Het lijkt erop dat SodM erop aanstuurt de versterkingsopgave zo smal mogelijk te maken. Daarmee wordt de opgave beheersbaar voor de autoriteiten. Maar opnieuw wordt dan voorbij gegaan aan de centrale vraag: is daarmee de ellende voor zo vele Groningers ook daadwerkelijk opgelost?